Mount Kinabalu

Stipt zijn ze hier zeker, tot verbazing. Om 6u30 stond onze shuttlebus klaar om ons richting de berg te brengen. De tocht naar de top van mount Kinabalu was begonnen! Met 80km per uur zoefden we over de bergwegen. Wegen, wat wel moet gezegd worden, die in betere staat zijn dan het Belgische wegdek. Een rit die normaal gezien 2u zou duren was herleid naar 1u15. Ondanks enkele keren goed vasthouden in de bochten, er heelhuids uitgestapt aan de voet van berg op 1200 meter hoogte.

Na onze bagage ingechecked te hebben en de nodige formulieren te hebben ondertekend dat de organisatie niet verantwoordelijk is voor verwondingen of de dood, hebben we de omgeving wat verkend. Daar we morgenochtend pas zouden beginnen aan de eerste klim, konden we ons nu alvast wat voorbereiden op een korte wandeling in de omgeving. Aan de hand van een kaart hadden we de mogelijkheid om enkele bospaden te bewandelen. Een stevige drassige wandeling liet al vermoeden dat we de 'echte' tocht zeker niet mochten onderschatten.

Een wandeling van twee uur met veel groen, water en modder bracht ons uiteindelijk terug bij het beginpunt. Een korte lunch, nog even in het zonnetje liggen en dan richting de kamer. Helaas waren we allebei in de zon in slaap gevallen, wat toch wel rode neuzen en rode knieën tot gevolg heeft gehad. Achja..wordt wel weer bruin.

We sliepen in een kamer met zes bedden. Tot onze verbazing lagen we er helemaal alleen. Dat was wel fijn om toch nog een rustige nacht te hebben voor de klim. Om 7u30 ging de wekker. 8u00 ontbeten en om 8u30 stonden we klaar bij het verzamelpunt. Het duurde allemaal wat lang eer we de juiste gids hadden en transport naar het beginpunt op 1350 meter. We ontvingen een badge met onze naam en een code er op die we altijd rond onze nek moesten dragen, mocht er iemand een misstap maken op de berg. Eindelijk om 10u15 konden we vertrekken als allerlaatste.

Samen met een jong Nederlands koppel, Luc en Martine, en onze kleine gids zouden we de berg beklimmen. Vol goede moed begonnen aan de eerste kilometer. Mooi weer, prachtige omgeving en het leuke gezelschap maakte de tocht zeer aangenaam. We zouden zes checkpoints tegen komen waarbij we konden uitrusten vooraleer we op 3200 meter onze overnachtingsplek zouden bereiken. Al snel bleek dat iedere checkpoint toch wel nodig was om kort te genieten van vijf minuten neer te kunnen zitten. Bij de vierde checkpoint konden we ons lunchpakket opeten dat we hadden meegekregen. Een hard gekookt ei, een kippenvleugeltje, ranzige boterhammen, een koekje en een appel. Jammie jammie wat een feestmaal.

Onderweg kwamen we geregeld mensen tegen die aan de afdaling bezig waren. Sommige super vrolijk, andere duidelijk uitgeteld en verlangend naar warmere oorden. Bij checkpoint zes en na 6km te klimmen was onze pijp toch al ver uit. Nog 1.5km te gaan. Het was tanden bijten om over die laatste treden, laatste stenen te klauteren. Doch in de verte verscheen Laban Rata, de overnachtingsplek. Onze gids gaf nog een korte briefing voor de bedoeling van morgen, voor dat we naar onze kamer konden. Hij vertelde ons dat we vannacht iets later gingen vertrekken, aangezien ons tempo te hoog ligt. De klim die normaal gezien tussen de 5 en de 6 uur zou duren, hadden wij die dag afgelegd in 4 uur. Niet slecht dus voor vier onervaren klimmers. Dat verklaarde waarom we zo goed als iedereen hadden ingehaald die wel om 9u00 al vertrokken waren.

De spullen op de kamer gelegd en gauw naar beneden om iets te drinken en te eten. Luc vond een spelletje scrabble en al gauw waren we met zijn vieren spelletjes aan het spelen. Veel gelachen en gebabbeld en daarna aangeschoven aan het buffet om te eten. Nadien nog een spelletje om het af te leren en dan gaan slapen.

De wekker ging om 1u30. Veel geslapen had niemand van ons. Een vrij luidruchtige kamer, wat spanning en met een volle maag gaan slapen, helpt dan ook niet tot een goede nachtrust. Doch vol energie stonden we om 3u00 klaar om te vertrekken. Anne voelde zich helaas heel erg ziek. Toch had ze er wel zin in en liet het haar niet klein krijgen. Net zoals de tocht van de dag ervoor, was de eerste kilometer goed te doen. Daarna werd het al snel zwaarder en zwaarder. Het regende ook al heel de tijd, wat de tocht niet makkelijker maakte. Goed ingepakt met muts, handschoenen, lange broek , trui, jas en een poncho viel de koude nog mee. Echter als het bleef regenen werd de tocht te riskant en zouden we na de bergpas niet verder mogen richting de top. Ondertussen hadden we weer bijna iedereen ingehaald die voor ons waren vertrokken. Ons tempo lag dus misschien toch wel net te hoog om ons energiepeil in balans te houden. Inmiddels stopte de regen rond 4u00 en konden we na de checkpoint op de bergpas beginnen aan de laatste 1.9km. Een helse rit.

Onze gids vroeg aan Anne of zij bij de checkpoint wou blijven of toch verder wou gaan. Aangezien het vanaf daar allemaal wat gevaarlijker werd en ze zich niet goed voelde, maakte hij zich wel zorgen of ze het tot de top zou halen. Ze ging verder. Vanaf nu geen trappen meer, maar alleen nog touwen als hulpmiddel om je bij steile stukken naar boven te trekken. Door de regen kwam er flink wat water sijpelend langs de bergwanden, wat het allemaal wat glibberiger maakte. Het was knokken voor iedere 100 meter. En al klimmend in het donker zie je geen eindpunt voor je, dan juist hier en daar een zaklamp in de verte van een andere groep. Luc en Martine gingen voor ons uit, omdat wij niet meer konden tippen aan hun tempo. Anne had het heel moeilijk en ik begon ook misselijk te worden. Iedere grote rotsblok die we tegenkwamen moesten we even zitten. En 1200 meter voor de top ging het bij mij mis. De misselijkheid nam de overhand en al gauw kwam de berg erachter wat mijn maaginhoud inhield. Doch luchtte het wel op en was de misselijkheid zo goed als over.

Nog 700 meter te gaan. De meters gingen ontzettend traag. In de verte was de top langzaam zichtbaar. Een donkere massa uitstekend in de lucht met een drietal lichtjes die al bezig waren aan die laatste klim. Ook wij geraakte er uiteindelijk voor dat de zon verscheen aan de horizon. Samen met een 20 tal andere hadden we het privilege om deze unieke zonsopgang mee te maken. Je kunt foto's zien en filmpjes, maar er zelf staan na een dergelijke inspanning en dan te kunnen genieten van zoiets moois daar krijg je tranen van in je ogen. Met veel pijn en koud te hebben toch zoveel mogelijk momenten proberen vast te leggen van deze omgeving. Maar lang blijven staan op de top was niet haalbaar. Het lichaam wou naar beneden, dus dan hebben we dan ook maar gedaan. Anne liet nog een cadeautje achter op de piek, zijnde ook haar maaginhoud. Letterlijk op de piek van de berg. Allicht wel een uniekem. Daar vele die zich ziek voelde onderweg naar de top hadden afgehaakt. (Uiteindelijk hadden 37 personen de top gehaald van de 75, waarvan 20 van de 35 voor zonsopkomst).

De weg naar beneden ging een stuk sneller. Luc die af en toe een uitschuivertje maken door net iets te snel te zijn liet de gidsen ons verplichten gebruik te maken van de touwen. Het was inderdaad op sommige plekken te glad en te steil om enkel te vertrouwen op je eigen evenwicht en zolen. Na anderhalf uur af te zijn gedaald terug aangekomen in Laban Rata. We moesten pas uitchecken om 10u30, dus er voor gekozen om nog twee uur onze ogen dicht te doen vooraleer te beginnen aan de 8km tocht naar beneden.

Het zag er goed uit de afdaling, tot dat het weer er anders over dacht. Grijze wolken trokken samen over de bergen en besloten te blijven hangen tussenin. Het begon te miezeren, en daarna wat harder te regenen. De dames hun tempo lag onder andere door dat we zich beide niet zo goed voelde en het weer dat omsloeg een stuk trager. Hierdoor besloten Luc en ik samen vooruit te gaan en bij iedere checkpoint eventjes te wachten. Veel gebabbeld onderweg wat het best gezellig maakte. Echter 3km voor het einde begon het te gieten. Daardoor de keuze gemaakt om in een stuk door naar het basiskamp te gaan. Iedereen had het nu wel gehad. We waren doorweekt, iedere vlakke meters die we hadden ging ons tempo drastisch omhoog, om maar zo snel mogelijk terug beneden te zijn. Als twee verzopen katers kwamen we als eerste bij het beginpunt. Met een warme chocomelk die we daar konden kopen en wat droge kleren vanuit onze rugzak werd het alweer wat aangenamer. Veertig minuten later arriveerde ook Martine en Anne. Ook hun vlug twee chocomelks gegeven en daarna de shuttlebus genomen richting de voet van de berg.
Na de lunch gingen Luc en Martine richting de hot springs en wij gingen terug naar Kota Kinabalu. Vlug nog even onze contactgegevens uitgewisseld. Altijd wel leuk om hun foto's te zien en enkele van ons door te kunnen sturen.

Het is moeilijk om deze tocht in tekst uit te leggen. Zo'n fysieke uitputtingsslag is moeilijk om vatbaar op te kunnen schrijven. Tevens de momenten die je onderweg meemaakt en op de top zijn eigenlijk niet uit te drukken in woorden. Een ervaring...dat was het zeker.