Tot de dood ons scheidt..en koffiepoep

Op gevoel cruisde we met onze motorbikes richting de rivier, waar je naar het schijnt ook kan raften. Uiteindelijk een mooi plekje gevonden om van bovenaf de kronkelende rivier te zien, tussen de rijstvelden en tropische bomen door. Het was een prachtig plaatje! Plots stond er een Balinees naast ons en begon te vertellen over het vijf sterren hotel waarin hij werkte als kok. Als we de verhalen mogen geloven is dit een vaste bestemming voor vele celebraties, waaronder Julia Roberts. Hij wees ons in de verte één van de oudste bomen in Bali aan, nabij een koffieplantage en kippengevechten. Hij stond er op om ons daar heen te brengen, omdat hij zelf ook wel zin had in een kopje koffie. Op zijn minst een beetje vreemd.

We ging terug naar de brommers en volgde hem naar zijn locatie. De omgeving was prachtig. We reden langs kleine boswegjes, favella's met spelende kinderen, kleine groepjes die op straat met kippen aan het 'spelen' waren, een gespannen volleybalnet midden op de weg, honden die verdwaasd de weg overstaken, genoeg om te zien. Na een half uurtje rijden, een route die we nooit zouden terugvinden, bij de boom aangekomen die hij ons had aangewezen. Het was inderdaad een mooi stukje natuur. Omdat we het nog steeds vreemd vonden dat hij helemaal was meegereden vroegen we of hij een gids was. Dat was hij niet, hij had gewoon niks te doen en vroeg geen geld. Hij was namelijk kok.

We liepen het pad langs de boom af. Daar kwamen we uit op een pleintje met een arena. Het was druk, een driehonderd tal mensen hadden zich verzameld om geld in te zetten op kippen. Twee grote hanen werden de arena in gedragen. Het publiek ging uit hun dak. Ze begonnen lawaai te maken terwijl de eigenaars van de twee hanen ieder hun eigen beest zodanig aan het opfokken waren dat ze agressief werden. Op het moment dat de kippen werden losgelaten werd het stil. De twee vlogen elkaar direct aan, en pikte met hun snavels op elkaar in. Aan hun poten hadden ze allebei een vlijmscherp mesje, die ze, al dan niet onbewust, konden gebruiken om elkaar flink te verwonden. Het was een vreselijk schouwspel met op het einde maar één overwinnaar. De kip die kon blijven rechtstaan na het gevecht. De andere lag naschokkend dood te bloeden.

Lichtjes gechoqueerd vervolgde we ons weg richting een lokale koffieplantage. Hier kwamen we in een mooi domein waar allerlei planten gekweekt werden. Naamplaatjes op de planten in het Engels waren overal te vinden, dus onze vermoedens dat het lokaal was waren al snel verdwenen. Allicht was het toch meer een toeristische attractie. Echter waren we compleet alleen, dus we zaten in een tweestrijd. Na een korte rondleiding mochten we gaan zitten en kregen we een kaart. Tot onze verbazing stond er op de kaar overal 'free'. Van iedere koffie -en theesoort kregen we een gratis kopje aangeboden. Voor ons stonden nu een zestien tal verschillende drankjes. De ene nog lekkerder als de andere. Het was een lust.

Slecht één kopje was betalend. Dat was de speciale koffie die werd gemaakt van de uitwerpselen van de wezels. Deze uitwerpselen werden gedroogd, geroosterd, gemalen, om dan uiteindelijk als koffie voorgeschoteld te krijgen. Het was niet slecht. Maar mijn favoriet was de mangothee en de Balinese mokka.

Uiteraard kon je iedere koffiesoorten ook kopen in het daar voor voorziene winkeltje. Nee nee enkel voor lokale mensen dit gedeelte...het winkeltje was groot, alles stond vijf dubbel op de schappen. Er waren geschenkverpakkingen en er was aan de balie VISA en MasterCard apparatuur voorzien. Uiteraard heeft heel de bevolking hier VISA en MasterCard!

Het was inmiddels na vijf uur geworden en het was nog een flink stuk terugrijden. De man was gelukkig zo vriendelijk om ons weer volledig terug te brengen. Allicht had hij zijn taak vervuld en een percentage verdiend, door wat mensen te lokken naar de koffieplantage om daar een koffie te kopen en wat souveniertjes. Ach, het was een leuke belevenis die we zonder hem niet hadden gehad, en waar we anders nooit terecht gekomen zouden zijn.

Terug aangekomen in Ubud ging het met mijn voet ondertussen steeds slechter en slechter. Allicht door het vele wandelen in de watertempel en de plantage. Terwijl Hannes en Karolien nog even de markt gingen verkennen strompelde ik richting onze slaaptempel. Toen ze terug kwamen zouden we wat gaan eten. Ik stond recht van mijn bed en kwam erachter dat ik onmogelijk nog op mijn rechtervoet kon steunen. Deze pijn had ik nog niet meegemaakt. Dus hebben we besloten om in onze tempel te eten en voedsel af te halen. Jammer genoeg geen www.pizza.be, dus dan maar te voet, terwijl ik in bed bleef liggen. Een lekkere maaltijd verscheen een half uurtje later. Nadien nog wat foto's en filmpjes bekeken en toen in slaap gevallen.