Vulkaan Agnung

Twee brommertjes gehuurd om toch een tripje naar de agnung vulkaan te wagen. Beklimmen zouden we hem niet, maar de tempel aan de voet van de vulkaan scheen ook de moeite te zijn. Zogezegd zo gedaan. De nodige voorraden ingeslagen bij de plaatselijke supermarkt en de twee en half durende tocht op de brommers kon beginnen.

Het was prachtig weer. Een heldere blauwe hemel zorgde voor geweldig mooie landschappen terwijl we door de bergen reden. Halverwege even een stopje gemaakt om een foto te trekken, een kleine struikeling te maken in de rijstvelden door Hannes en een iPhone leren zwemmen, althans een poging tot. Daarna rustig, doorgereden richting de vulkaan. Op 2000 meter werd het heel rustig rijden. De hellingen waren der mate stijl dat de brommertjes twintig per uur nauwelijks nog haalde. Al sputterend reden we door de dichte wolkenmassa en kwamen we uiteindelijk aan bij het einde van de weg. De treden van de tempel aan de voet van de vulkaan op 2500 meter waren zichtbaar.

De tempel mochten we alleen betreden met een sjerva (ofzoiets), een lange jurk die we rond ons moesten dragen. Na het aantrekken van de jurk begonnen we aan de tocht die bestond uit enkele honderden treden. Een best wel pittige beklimming. Eenmaal bovenaan gekomen werden we tegengehouden door een hindoe, verder mochten we in principe niet gaan. Maar aangezien we letterlijk de enige waren, kregen we de kans om een kijkje te nemen achter de grote poorten van de tempel. Het leek wel een scène uit de film van lord of the ring, the gate of mordor. De tempel was gehuld in een mistlaag van voorbijdrijvende wolken, zeer impressionant.

Toen we de tempel verlieten vroeg de hindoe of we een bijdrage hadden geschonken aan zijn god. In alle vluchtte zeiden we maar yes ten thousand en liepen door. We draaiden ons om, en hoogstwaarschijnlijk was de priester zijn offer al aan het nachecken. Aangezien we niks hadden gegeven de trapjes iets sneller afgelopen als dat we op zijn gekomen. De jurken teruggegeven beneden en begonnen aan onze rit naar beneden.

Met de go pro hebben we enkele leuke filmpjes kunnen maken over onze snelle afwaartse daling. Zeker de moeite om binnenkort eens terug te bekijken en te genieten van de omgeving. Na een uur even gestopt om onze broodjes met een pot bolognaise saus op te eten en daarna door te rijden naar Ubud. Zonder gps of kaart, en enkel steeds half rijdend aan mensen gevraagd 'ubud, that way' en enkele handgebaren van links rechts, onze eindbestemming kunnen bereiken. Een lekkere rijsttafel gegeten, met vriendelijke en mooie bediening, en nadien de brommers teruggebracht.

Op onze kamer voor de eerste keer mijn sokken uitgetrokken (die ik had aangedaan onder mijn slippers om ze te beschermen tegen de zon), om dan een voet te zien waar bigfoot jaloers op zou geweest zijn. Terug naar de dokter dan maar om twaalf uur snachts. De ambulance kwam ons halen bij onze guesthouse en bracht ons naar het ziekenhuis. Daar werd het één van de pijnlijkste ervaringen die Hannes en ik zouden ervaren. Aangezien Hannes zijn teen ook onder handen zou worden genomen.