De Gili eilanden deel II
Door: Rick van Oort
Blijf op de hoogte en volg Rick
03 Januari 2014 | Indonesië, Gili Air
Denderende karren met paarden voor gespannen draafden ons voorbij, terwijl we door de hoofdstraat liepen van het eiland. Aan de linkerkant de zee met allerlei terrasjes en aan de rechterkant winkeltjes en cafeetjes met af en toe een smal steegje. Na wat wandelen een afspraak gemaakt om morgen te snorkelen voor 10 dollar per persoon en nadien een restaurantje opgezocht om wat te gaan eten.
Na het eten rustig naar huis toe gewandeld om daarna met wat chipjes op het terras te zitten met allemaal onze laptop op schoot om te kijken wat het thuisfront te zeggen heeft. Een poging gedaan om een filmpje te kijken, maar al gauw snurkte er twee richting hun eigen paradijs.
zelf was ik nog aan het twijfelen om ook verstandig wat ter aan slapen, toen toch maar besloten om het nachtleven te gaan proeven van Gili. Al gauw bleek dat iedereen zich had geconcentreerd op een plaats. Een reggaebar met live optredens. Na een uurtje in contact gekomen met twee Canadese dames en een veel te rijke Noor, die ons de rest van de avond heeft bekostigd. Hoogstwaarschijnlijk heeft hem dat meer dan een miljoen gekost. Toen de live optredens gedaan waren, stroomde de bar leeg en begaven we ons naar een volgende uitgaansgelegenheid. Iedereen had zich deze keer verzameld in de Irish Bar. Een Dj zorgde voor een leuke combinatie tussen westerse en plaatselijke muziek. Na veel gebabbel, en leuk t hebben gedanst, afscheid genomen rond vier uur in de nacht en de weg terug gezocht richting de bungalow. Tenslotte moesten we om 9u30 paraat staat om te gaan snorkelen. Een beetje fitheid en nuchterheid is dan wel een vereiste als je in open zee wordt gedropt.
De volgend ochtend weliswaar zonder vermoeidheid of kater opgestaan. Hannes ging naar de bakker om wat vers brood en een bananentaartje te halen om mee te nemen voor onderweg. En nee, het zijn absoluut geen taartjes zoals wij die kennen. Karolien en ik pakte alvast de voornaamste spulletjes in die we mee moesten nemen, zodat we direct konden vertrekken als Hannes terug was.
Omdat ik geen waterheld ben, vond ik het redelijk spannend om op de boot te stappen, waar overigens veel te veel mensen opzaten, om vervolgens enkele honderden meters verder in open zee te worden gedropt. Zwemvliezen liet ik voor het was, ik was er van overtuigd dat mijn eigen voeten voldoende in staat waren om de afstand af te leggen die ik wou zwemmen. Ver zou ik tenslotte niet afdwalen van de boot. Ik liet mij in het water glijden, zette mijn masker op en volgde Hannes en Karolien verder het water in. Na wat mooie foto's, filmpjes, visjes en koraal te hebben gezien en te hebben gemaakt, besloten om terug te keren naar de boot.
Ik had mij een mooi plekje van voor op het dek gereserveerd, samen met twee Nederlanders en drie jongeren uit Nieuw-Zeeland. Toen iedereen ingeladen was en zich gesetteld had, vertrokken we richting Gili Air om daar even aan te meren en de mogelijkheid te hebben om iets te eten en te drinken. Dit tweede eiland van Gili was nog meer het paradijselijke gevoel. Het eiland kon je in een kleine twee uurtjes rondwandelen, nog wittere stranden, palmbomen, rieten bungalowtjes, één straat en veel fruit. Dit was genieten, terwijl we ons op een ligstoel hadden gelegd met een fruitsmoothie in onze hand, kijkend naar de blauwe doorzichtige zee.
Op de terugrit naar het Gili eiland waar wij verbleven nog een laatste keer gestopt om te snorkelen en op zoek te gaan naar zeeschildpadden. Echter was het op een plaats waar de zee best woelig was. Ik heb me dan ook maar letterlijk op het dak van het schip gezet, en genoten van het uitzicht. Plots roept een Britse man 'come here, come here, turtle! Turtle! Een tiental personen die in zijn omgeving waren kwamen direct aangezwommen. Hij schreeuwde enthousiast 'I will dive to the turtle and smile at him!' Hij verdween in het water. Een paar tellen later verscheen hij terug. "False alarm, it was just a rock, sorry guys' Her en der een zucht, een lach en wat gemopper ging iedereen zijn eigen weg weer om verder op zoek te gaan. Zonder resultaat.
Na het terugkeren op ons eiland al snel de vaststelling gemaakt dat ik ontzettend verbrand was. Mijn woorden voor het vertrek, waren nog, 'nee nee ik verbrand nooit'. Mijn voeten zagen knalrood, tevens armen, rug, oren, neus, nek, knie,... Aangezien ik dit schrijven een dag later doe, weet ik ondertussen al dat dit pas het begin was, van een zeer pijnlijke ervaring. Dat lees je in het andere verhaal ;)
Die avond overheerlijk gegeten naast het strand. Lekkere vis, tonijn, barracuda en nog een plaatselijk iets. Nadien nog lang nagetafeld, met enkele whisky cola's. Deze waren tenslotte goedkoper dan een pintje. Pintjes zijn bijna goud waard hier. Die kosten namelijk al gauw vijf dollar, wat echt een fortuin is als je nagaat dat je per persoon hier kunt overnachten voor 100.000 Rupia's en een pintje er 50.000 kost..Vreemde verhouding aldus.
Na het eten en drinken nog even naar de reggaebar gegaan en daarna onze bungalow opgezocht.
Na het eten rustig naar huis toe gewandeld om daarna met wat chipjes op het terras te zitten met allemaal onze laptop op schoot om te kijken wat het thuisfront te zeggen heeft. Een poging gedaan om een filmpje te kijken, maar al gauw snurkte er twee richting hun eigen paradijs.
zelf was ik nog aan het twijfelen om ook verstandig wat ter aan slapen, toen toch maar besloten om het nachtleven te gaan proeven van Gili. Al gauw bleek dat iedereen zich had geconcentreerd op een plaats. Een reggaebar met live optredens. Na een uurtje in contact gekomen met twee Canadese dames en een veel te rijke Noor, die ons de rest van de avond heeft bekostigd. Hoogstwaarschijnlijk heeft hem dat meer dan een miljoen gekost. Toen de live optredens gedaan waren, stroomde de bar leeg en begaven we ons naar een volgende uitgaansgelegenheid. Iedereen had zich deze keer verzameld in de Irish Bar. Een Dj zorgde voor een leuke combinatie tussen westerse en plaatselijke muziek. Na veel gebabbel, en leuk t hebben gedanst, afscheid genomen rond vier uur in de nacht en de weg terug gezocht richting de bungalow. Tenslotte moesten we om 9u30 paraat staat om te gaan snorkelen. Een beetje fitheid en nuchterheid is dan wel een vereiste als je in open zee wordt gedropt.
De volgend ochtend weliswaar zonder vermoeidheid of kater opgestaan. Hannes ging naar de bakker om wat vers brood en een bananentaartje te halen om mee te nemen voor onderweg. En nee, het zijn absoluut geen taartjes zoals wij die kennen. Karolien en ik pakte alvast de voornaamste spulletjes in die we mee moesten nemen, zodat we direct konden vertrekken als Hannes terug was.
Omdat ik geen waterheld ben, vond ik het redelijk spannend om op de boot te stappen, waar overigens veel te veel mensen opzaten, om vervolgens enkele honderden meters verder in open zee te worden gedropt. Zwemvliezen liet ik voor het was, ik was er van overtuigd dat mijn eigen voeten voldoende in staat waren om de afstand af te leggen die ik wou zwemmen. Ver zou ik tenslotte niet afdwalen van de boot. Ik liet mij in het water glijden, zette mijn masker op en volgde Hannes en Karolien verder het water in. Na wat mooie foto's, filmpjes, visjes en koraal te hebben gezien en te hebben gemaakt, besloten om terug te keren naar de boot.
Ik had mij een mooi plekje van voor op het dek gereserveerd, samen met twee Nederlanders en drie jongeren uit Nieuw-Zeeland. Toen iedereen ingeladen was en zich gesetteld had, vertrokken we richting Gili Air om daar even aan te meren en de mogelijkheid te hebben om iets te eten en te drinken. Dit tweede eiland van Gili was nog meer het paradijselijke gevoel. Het eiland kon je in een kleine twee uurtjes rondwandelen, nog wittere stranden, palmbomen, rieten bungalowtjes, één straat en veel fruit. Dit was genieten, terwijl we ons op een ligstoel hadden gelegd met een fruitsmoothie in onze hand, kijkend naar de blauwe doorzichtige zee.
Op de terugrit naar het Gili eiland waar wij verbleven nog een laatste keer gestopt om te snorkelen en op zoek te gaan naar zeeschildpadden. Echter was het op een plaats waar de zee best woelig was. Ik heb me dan ook maar letterlijk op het dak van het schip gezet, en genoten van het uitzicht. Plots roept een Britse man 'come here, come here, turtle! Turtle! Een tiental personen die in zijn omgeving waren kwamen direct aangezwommen. Hij schreeuwde enthousiast 'I will dive to the turtle and smile at him!' Hij verdween in het water. Een paar tellen later verscheen hij terug. "False alarm, it was just a rock, sorry guys' Her en der een zucht, een lach en wat gemopper ging iedereen zijn eigen weg weer om verder op zoek te gaan. Zonder resultaat.
Na het terugkeren op ons eiland al snel de vaststelling gemaakt dat ik ontzettend verbrand was. Mijn woorden voor het vertrek, waren nog, 'nee nee ik verbrand nooit'. Mijn voeten zagen knalrood, tevens armen, rug, oren, neus, nek, knie,... Aangezien ik dit schrijven een dag later doe, weet ik ondertussen al dat dit pas het begin was, van een zeer pijnlijke ervaring. Dat lees je in het andere verhaal ;)
Die avond overheerlijk gegeten naast het strand. Lekkere vis, tonijn, barracuda en nog een plaatselijk iets. Nadien nog lang nagetafeld, met enkele whisky cola's. Deze waren tenslotte goedkoper dan een pintje. Pintjes zijn bijna goud waard hier. Die kosten namelijk al gauw vijf dollar, wat echt een fortuin is als je nagaat dat je per persoon hier kunt overnachten voor 100.000 Rupia's en een pintje er 50.000 kost..Vreemde verhouding aldus.
Na het eten en drinken nog even naar de reggaebar gegaan en daarna onze bungalow opgezocht.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
