De tweede vlucht en Jakarta

Na de ronde vertrekhal en de juiste uitgang van Abu Dhabi te hebben gevonden, kon ik mijn reis verder zetten richting Bali. Ondanks het hetzelfde vliegtuig was, was die deze keer wel goed gevuld en werd een rechtopzittende vlucht van acht uur. We kregen een heerlijke maaltijd voorgeschoteld zoals verwacht. Waarbij het mij verbaasde dat mijn, toch iets zwaardere, buurman er mee voldaan was omdat hij de helft liet staan, terwijl mijn maag grommelde naar meer. Toen het afval werd opgehaald vroeg ik of ik nog een portie kon krijgen. Het was dan niet heel lekker, maar als je honger hebt eet je alles, dat heb ik nu ook weer ondervonden. De hostesse vertelde me echter in wat leek op Engels, dat alles op was, maar ik kon wel thee krijgen! Mijn teleurgestelde blik sprak blijkbaar boekdelen, want opeens toverde ze nog een bakje tevoorschijn, lachte ze naar me en fluisterde 'here, but don't tell anyone'! Mijn buurman lag te ronken, dus ik zei zachtjes thank you en begon gretig verder te eten.

Inmiddels vlogen we een kleine twee uur, toen de vermoeidheid weer even om de hoek kwam kruipen. Ik tuurde door het raam. Een pikzwarte massa met een sterrenhemel, zelden zo mooi gezien. Met die gedachte viel ik in slaap.

Helaas vlogen we letterlijk naar de toekomst toe en duurde de nacht niet zolang. Na twee uur verscheidende vreemde houdingen te hebben aangenomen en ik op een miraculeuze wijze de slaap had gevonden, werd ik gewekt door het felle zonlicht door het raam. Volgende keer, hoe donker het ook is, toch maar de blindering dicht doen.

Aangezien ik toch wakker was, ben ik dan maar verder gegaan met het kijken van een marathon aan series. Drie afleveringen later kregen we ontbijt. Ei met worst en ratatouille, een croissantjes met chilliconfituur en een aardbeienyoghurt. Hoe krijg je. snel en op een efficiënte manier buikpijn.

Na de landing, die overigens vlekkeloos verliep, in een somber grijs Jakarta aangekomen. Een zeer onduidelijke luchthaven, waardoor het voor vele niet duidelijk was waar we heen moesten. En we eigenlijk als een kudde verzamelde Nederlandstalige op zoek gingen naar de aankoop van de visum en de aansluiting voor de volgende transfer. Ik hobbelde dan ook rustig mee met een jonge vrouw die ook alleen aan het reizen was en een vriendin ging bezoeken in Bali. Zij had echter een directe aansluiting, waardoor het contact maar van korte duur was. Mijn vlucht vertrok pas drie uur later.

Wifi was een ramp, overal had je een login nodig. Uiteindelijk dan ook maar een Starbucks binnengewandeld een koffie Caramel besteld en een inlog code voor het internet. Ik verplaatste mij naar het achterste gedeelte van de Starbucks omdat ik daar dacht een bekend gezicht zag van in Amsterdam. En inderdaad, naast haar had ik een uurtje gezeten bij de ingang van de gate in Amsterdam. Ze nam me gelijk in vertrouwen en vroeg of ik even op haar spullen wou letten. Natuurlijk, geen probleem. In tussentijd waagde ik een poging op het internet van Starbucks, maar de zuchtende en klagende reacties om mij heen, staafde mijn vermoeden dat de verbinding niet zou lukken. Dan maar geen internet. Laura, het meisje van de 'opgepaste' spullen kwam terug. Haar vlucht vertrok nog drie uur later als de mijne. Blijkbaar werd onze internationale vlucht in Jakarta opgesplitst in een viertal nationale vluchten naar Bali verspreidt over de dag. Ik nam afscheid en begaf me richting de gate.

Nu echt...op naar Bali!